Plisowane spódnice midi, „małe czarne” oraz cekiny. Moda z lat 20. zeszłego wieku powraca. To nosiło się 100 lat temu!

Przemiany polityczne i emancypacja kobiet w latach dwudziestych przyczyniły się do znaczących zmian w ubiorze kobiet, które stały się symbolem swobody, wolności i równości z mężczyznami. Jak ubierały się kobiety w latach dwudziestych? Które modowe elementy wykorzystywane są we współczesnych stylizacjach?

Lata dwudzieste ubiegłego wieku to trudny okres w dziejach Polski i świata. Dwudziestolecie międzywojenne to czas odzyskania przez Polskę niepodległości i aktywności różnych ugrupowań politycznych, które usiłowały dojść do władzy.

W czasie wojny kobiety przejmowały obowiązki walczących mężczyzn. Zachodzące na świecie zmiany doprowadziły ostatecznie do emancypacji kobiet, które zyskały prawa wyborcze (w niektórych państwach, w tym w Polsce), zaczynały pracować zawodowo, jeździć samochodami czy palić papierosy.

Wykonywanie nowych zadań bywało utrudnione ze względu na tradycyjne stroje – niewygodne i krępujące ruchy długie spódnice i suknie, czy sztywne gorsety utrudniające normalne funkcjonowanie.

Jednocześnie nastąpiła rewolucja w produkcji tkanin i obniżenie cen materiałów, co sprawiło, że modne ubrania zaczęły być dostępne bez względu na pozycję społeczną.

Lata dwudzieste charakteryzowały się postępową modą, która diametralnie odbiegała od wcześniejszych standardów i wzorów piękna. Zmiana wyglądu kobiet była początkiem modowej rewolucji.

Rewolucja w modzie lat 20. została zainicjowana między innymi przez słynną projektantkę Coco Chanel, która namawiała do dbania o wygląd i codzienne stylizacje. Proste projekty miały być przede wszystkim wygodne i eleganckie.

Modowym symbolem wyzwolenia kobiet w latach 20. stały się spodnie, dotąd zarezerwowane wyłącznie dla mężczyzn.

Wpływy kobiecej grupy Flapperek doprowadziły do szerzenia stylu na chłopczycę, którego wyznacznikiem były nie tylko spodnie, ale również maskowanie kobiecych kształtów za pomocą luźnych, czasem nawet workowatych ubrań i spłaszczania klatki piersiowej specjalną bielizną.

Swobodny styl stylistyką zbliżony do męskich ubrań stał się modny dzięki ruchom kobiet walczących o swoje prawa, odnosił się także do nowego trybu życia, dając kobietom więcej swobody i poczucie równości z dominującymi dotąd mężczyznami.

Z biegiem lat kobiece stroje odkrywały coraz więcej ciała – zaczęto pokazywać kostki, a nawet kolana.
Projektanci, którzy wiedli prym w modzie lat dwudziestych to Coco Chanel, Paul Poiret, Lanvin i Madeleine Vionnet.

Moda w latach dwudziestych rezygnowała z niewygodnych, krępujących ruchy ubrań i skupiła się na eleganckich, wygodnych strojach wykonanych z wysokiej jakości materiałów.

Najczęściej wykorzystywanym materiałem był jedwab – piękna i wygodna tkanina pozwalająca poczuć się komfortowo, z której szyto praktycznie wszystko. Tańszym zamiennikiem jedwabiu była krepa. Pod koniec lat dwudziestych modne stały się łatwe w transporcie i wygodne dzianiny, z których wykonywano kostiumy i płaszcze.

W kolorystyce strojów lat 20. dominowały cieliste i klasyczne barwy, głównie czerń oraz pastelowe odcienie.

Rzadko wykorzystywano intensywne kolory i mocne wzory zarezerwowane na specjalne okazje.

Sukienki z lat 20. miały fason litery H, nie posiadały gorsetów ani rękawów – były to luźne i niepodkreślające kobiecych kształtów sukienki z niskim stanem. Najbardziej popularne były „małe czarne”, czyli klasyczne i uniwersalne sukienki, pasujące na każdą okazję, inspirowane stylem propagowanym przez Coco Chanel.

Modne w latach 20. stroje wieczorowe z obniżonym stanem (ostatecznie ulokowanym w okolicach bioder) zazwyczaj sięgały lekko za kolano, rzadziej zakrywały całe nogi.

Miały prosty, luźny krój, odkryte ramiona i okrągły dekolt, a niekiedy wycięcie eksponujące plecy. Ubrania wieczorowe szyto ze zwiewnych, błyszczących materiałów, które przyciągały wzrok i dawały swobodę podczas tańców i zabawy.

Pod koniec lat dwudziestych na powrót modne stały się długie suknie wieczorowe zapowiadane wcześniej powłóczystymi szalami noszonymi na ramieniu lub w talii i zwisającymi brzegami sukienek.

Wieczorowe stylizacje z lat dwudziestych uzupełniały frędzle, pióra i perły zestawiane z cygaretkami i opaskami na głowę. Wszelkiego rodzaju koraliki i plisy miały uwydatniać ruchy podczas tańca. Ubrania wyróżniały się geometrycznymi wzorami i orientalnymi motywami.

Koniec dekady wniósł do mody długie swetry i kardigany noszone zazwyczaj podczas wakacji i uprawiania sportów.

Na bieliznę lat 20. składały się różnorodne fasony, których celem było maskowanie wszelkich krągłości oraz niedoskonałości. Biustonosze przybrały formę paska, który spłaszczał biust. Bieliznę wykonywano ze sztucznego jedwabiu albo żorżety w pastelowych odcieniach – kolorze różowym i brzoskwiniowym.

Stopniowe odkrywanie nóg na przestrzeni lat doprowadziło do tego, że kobiety zaczęły przywiązywać uwagę do wyglądu obuwia i pończoch.

Obowiązkowym elementem każdych butów był chociaż niewielki obcas.

Popularne stały się zapięcia w formie pasków biegnących w poprzek stopy lub układających się w kształt litery T. Niekiedy paski butów ozdabiano cekinami i sztucznymi kamieniami.

W latach 20. pojawiło się też obuwie sportowe – sznurowane buty wykonane z płótna i sportowe sandały ozdabiane kokardką. Pończochy wykonywano najczęściej w cielistych lub pastelowych kolorach z prawdziwego lub sztucznego jedwabiu.

Odsłanianie ciała przyczyniło się także do mody na opaleniznę – prawdziwą albo sztuczną, dla uzyskania której korzystano z lamp opalających, ciemnych pończoch czy pudrów. Jasna, alabastrowa cera świadczyła o pracy w biurze lub fabryce.

Atrybutem kobiet podczas wakacji stały się parasolki pokryte jedwabiem lub sztucznym jedwabiem w odważne wzory albo wykonane z ozdobnego lakierowanego papieru.

Stawianie w modzie na inspiracje męskimi ubraniami doprowadziło do zmiany wyglądu kapeluszy – kobiety eksperymentowały z rodzajami, fasonami i kształtami kapeluszy, które podkreślały zmiany w sposobie ubierania.

Najbardziej popularne były kapelusze typu "cloche", czyli kapelusze "klosze" – proste kapelusze ciasno przylegające do głowy i zakrywające czoło.

Kobiety często podkreślały swój styl charakterystycznymi krótkimi, idealnie wymodelowanymi fryzurami oraz mocnym makijażem ust i oczu – ciemnymi szminkami, kreskami pod oczami i lśniącymi cieniami do powiek.

Cechy mody damskiej w latach dwudziestych to m.in.: proste sukienki z odkrytymi ramionami i okrągłym dekoltem, „mała czarna”, frędzle, cekiny, pióra, spodnie damskie, plisowana spódnica midi, długie swetry, kapelusze zakrywające czoło, krótkie fryzury, mocny makijaż oczu i ust.

W latach dwudziestych zmieniła się także moda męska. Ubrania stały się luźniejsze i bardziej nieformalne. Komplety złożone z marynarki i spodni w różnych kolorach zastąpiły trzyczęściowe smokingowe garnitury.

Popularne były spodnie garniturowe z szerokimi nogawkami tzw. Oxford Bags łączone z butami typu "oxford" - klasycznym modelem z zamkniętą przyszwą (elementem z dziurkami na sznurowadła) i delikatnie zwężanym noskiem.

Męskie ubrania charakterystyczne dla mody lat 20. to m.in.: trzyczęściowe garnitury, jasne marynarki w paski, spodnie z szerokimi nogawkami, krawaty w ukośne paski, oryginalne skarpetki, słomkowe kapelusze.
Ubrania męskie szyto głównie z wełny w różnych kolorach.

Charakterystycznym znakiem emancypantek były krótkie fryzury o wyraźnych liniach.

Jedną z najpopularniejszych kobiecych fryzur lat 20. był bob z grzywką kończący się na wysokości dolnej części ucha.

Idealnie wymodelowane włosy miały klasyczne linie i stanowiły doskonałe tło dla wszelkiego rodzaju ozdób wykorzystywanych w tamtym czasie - piór, cekinów, opasek na włosy, szali czy biżuterii.

Dłuższe włosy stylizowano na wyraziste, wyciskane fale, do dzisiaj kojarzone z modą lat dwudziestych XX wieku - falowane bywały zarówno całe włosy jak i same grzywki. Panie często wybierały upięcia na bok lub związane karku.

Niezależnie od wyboru fryzury włosy musiały być idealnie wystylizowane i przez cały czas wyglądać nienagannie.

Wśród panów dominowały precyzyjnie ułożone krótkie fryzury - z przedziałkiem z boku, na środku lub zaczesane do tyłu - charakterystycznie przygładzone za pomocą brylantyny lub toniku.

Wiele modowych rozwiązań z lat dwudziestych wykorzystywanych jest we współczesnych stylizacjach.

Absolutnym must have wielu kobiet jest tzw. „mała czarna”, czyli klasyczna, prosta sukienka rozsławiona właśnie w latach dwudziestych przez Coco Chanel.

Podstawowym elementem garderoby w tym stylu lat powinny być charakterystyczne dla tamtej epoki luźne cygaretki z prostą nogawką, które doskonale sprawdzają się w biznesowych stylizacjach.

„Dziedzictwem” lat 20. są także sukienki z talią obniżoną do poziomu bioder, plisowane spódnice midi sięgające do połowy łydki, które można łączyć z jednolitymi koszulami i bluzkami, krótkimi sweterkami, a nawet sportowymi bluzami oraz perły noszone jako naszyjniki, ale też wykorzystywane do produkcji biżuterii i dodatków oraz ozdabiania ubrań.

Stylizując się na lata dwudzieste warto pamiętać o popularnych wtedy kolorach – nieśmiertelnej czerni, subtelnych pastelach i wieczorowym złocie przeznaczonym na specjalne okazje.

Również fryzury lat 20. dostarczają inspiracji – w szczególności bob z grzywką, który na stałe zagościł w modzie.