Hikikomori – życie w samotności po japońsku

Chociaż przypadki osób, które całkowicie wycofały się z życia społecznego, są znane z całego świata, w Japonii zjawisko to doczekało się własnej nazwy. Hikikomori, czyli w wolnym tłumaczeniu „izolujący się”, to nastolatki lub osoby dorosłe, które nigdy lub prawie nigdy nie opuszczają swojego domu lub nawet pokoju (słowem hikikomori określa się także zaburzenie, na które te osoby cierpią). W Japonii jest to duży problem społeczny – liczbę hikikomori szacuje się na 541 tysięcy (dane z 2015 r.). Część z nich nie była na zewnątrz od ponad 20 lat. Jeśli już kontaktują się ze światem, to tylko za pomocą internetu.



Licencja

Osoby cierpiące na hikikomori mają na ogół od 15 do 39 lat i mieszkają z rodzicami. Zazwyczaj z powodu swojego zaburzenia nie są w stanie uczyć się ani pracować i unikają wszelkich kontaktów z innymi ludźmi, nawet z rodziną. Problem zwykle pojawia się stopniowo – nastolatek czy dorosły zaczyna spędzać coraz więcej czasu w samotności. Z czasem coraz trudniej jest mu radzić sobie w kontaktach z innymi, co powoduje, że izoluje się jeszcze częściej. Według psychologów zjawisko hikikomori ma wiele złożonych przyczyn, w tym m.in. trudna do zniesienia presja społeczna (np. wysokie oczekiwania rodziców, nauczycieli), błędy wychowawcze (brak reakcji rodziców na skłonność dziecka do izolowania się), niezdiagnozowane zaburzenia psychiczne oraz silna w japońskim społeczeństwie wzajemna zależność dzieci i rodziców.



Licencja