Od podawania piłek do finałów Wimbledonu. Niezwykła droga Jadwigi Jędrzejowskiej, polskiej pionierki wielkiego tenisa

Każdy fan tenisa wie, że nie tylko Iga Świątek jest kobietą, która zapisała się na kartach historii polskiego tenisa. Wiele lat temu to Jadwiga Jędrzejowska rywalizowała z najlepszymi, zachwycała grą pełną pasji i temperamentu. Jej historia to dowód na to, że sport może przełamywać społeczne bariery i pozwalać spełniać marzenia, nawet wbrew przeciwnościom losu.

Jadwiga Jędrzejowska była przykładem, jak marzeniami, pasją i ogromną determinacją można dojść do największych sukcesu. Pochodziła z rodziny robotniczej, jej rodzice nie mieli możliwości finansowych na rozwijanie jej talentu, ale dostrzegli go i dopingowali ją w jej sportowej pasji. Jędrzejowska wspominała, że pierwszą rakietę tenisową ojciec wykonał dla niej własnoręcznie.

Lista największych sukcesów Jędrzejowskiej jest nieprawdopodobna, zdobyła: 62 tytuły mistrzyni Polski (23 w singlu, 14 w deblu i 25 w mikście), 26 tytułów międzynarodowej mistrzyni Polski (9 w singlu, 7 w deblu i 10 w mikście). Grała w trzech singlowych finałach wielkoszlemowych – Wimbledon (1937 r.), US Open (1937 r.) i Roland Garros (1939 r.). Zdobyła mistrzostwo Francji w grze podwójnej w 1939 r. Była finalistką mistrzostw Francji w deblu w 1936 r. oraz mistrzostw USA w 1938 r. Po wojnie, w 1947 r. wzięła udział w finale gry mieszanej wielkoszlemowego turnieju na kortach Rolanda Garrosa. W światowym rankingu tenisistek najwyżej była sklasyfikowana na piątym miejscu.

Jadwiga Jędrzejowska przyszła na świat 15 października 1912 r. w Krakowie, w rodzinie robotniczej. Często w żartach mówiła, że urodziła się na korcie.

Niewiele przesadzam. Domek, w którym ujrzałam światło dzienne, znajdował się w parku krakowskim, tuż obok boisk tenisowych Akademickiego Związku Sportowego. Cała moja młodość była z nim związana – można przeczytać w jej wspomnieniach wydanych w 1955 r.

Jako kilkuletnia dziewczynka podawała graczom piłki, za co dostawała drobne kwoty. Przy okazji cały czas obserwowała styl gry różnych tenisistów. Gdy miała 10 lat, wzięła po raz pierwszy rakietę do ręki i to był początek jej dalszej drogi życiowej. W wieku 13 lat została członkiem sekcji tenisowej AZS Kraków. Rywalki odmawiały gry z nią, tenis uchodził za grę wyższych sfer i przeciwniczki nie chciały stawać naprzeciwko córki robotnika, dlatego trenowała głównie z mężczyznami.

W 1927 r. zdobyła pierwsze mistrzostwo w deblu ze Stanisławą Groblewską. W 1934 r. zmieniła barwy klubowe, przechodząc do warszawskiej Legii. Oprócz treningów objęła posadę przedstawicielki firmy Dunlop, której rakiet używała. W 1936 r. doszła do półfinału Wimbledonu, rok później na tym samym turnieju dotarła do finału. Była pierwszą Polką, która tego dokonała. Pojedynek finałowy jednak przegrała. W 1938 r. wzięła udział w US Open, także dochodząc do finału. W 1939 r. dotarła do finału turnieju Rollanda Garrosa w grze pojedynczej oraz wygrała debla, zdobywając tytuł wielkoszlemowy.

Dwukrotnie (w latach 1936 i 1937) wygrała plebiscyt „Przeglądu Sportowego” na najlepszego polskiego sportowca roku.

Dynamiczna, pełna temperamentu, a gdy trzeba było, także finezji, gra Jadzi, nazywanej Dża-dża, często wzbudzała zachwyt widowni. Była atrakcją wielu turniejów - pisał o Jędrzejowskiej Zbigniew Chmielewski w książce „Kroniki polskiego tenisa 1901-2018”.

W latach 30. należała do ścisłej światowej czołówki. Sport sprawił, że przyjaźniła się z koronowanymi głowami i najsławniejszymi aktorami, m.in. królem Szwecji Gustawem V i Charliem Chaplinem.

Przez sześć lat okupacji nie wzięła rakiety do rąk. W okresie tym zajmowała się pracami dorywczymi. Nie skorzystała z propozycji wyjazdu do USA lub Szwecji. Na propozycje Niemców, żeby wziąć udział w grach pokazowych, odpowiedziała, że zakończyła karierę sportową.

Po wojnie najpierw w Bydgoszczy, a później w Katowicach, kontynuowała karierę zawodniczą i rozpoczęła pracę jako trenerka. W 1947 r. po raz siódmy doszła do finału wielkiego szlema, tym razem w grze mieszanej. W 1955 r. ukazały się jej wspomnienia „Urodziłam się na korcie”, opracowane przez Kazimierza Gryżewskiego.

W Polsce jeszcze wiele lat po wojnie była bezkonkurencyjna. Swój ostatni singlowy tytuł mistrzyni Polski zdobyła w 1961 r. Karierę definitywnie zakończyła w 1968 r., w wieku 56 lat.

Poza sukcesami sportowymi, wielkim dokonaniem Jędrzejowskiej był spopularyzowanie tenisa, zwłaszcza wśród kobiet. Jej droga życiowa i sportowa była również dobrym przykład, że pasją i uporem można osiągać największe sukcesy. W swoich wspomnieniach pisała, że na początku gry, kupno rakiety tenisowej czy stroju było dla niej ogromnym wydatkiem.

Jadwiga Jędrzejewska zmarła 28 lutego 1980 r. w Katowicach. Pochowana została w rodzinnym Krakowie, na cmentarzu Rakowickim.

Jesteśmy na Google News. Dołącz do nas i śledź Stronę Kobiet codziennie.