Skaryfikacja, czyli tatuaż blizn. Na czym polega ta modyfikacja ciała i jak się ją wykonuje?

Eksperci uważają, że skaryfikacja jest starsza niż sztuka tatuowania. Jej historia sięga ludów pierwotnych, u których miała znaczenie rytualne. Sam zabieg jest dość bolesny, dlatego dziś często wykonuje się go w znieczuleniu miejscowym. W cennikach znajduje się obok tatuażu, jednak różni się od niego skalą interwencji w strukturę ciała.

Skaryfikacja określana bywa także jako "tatuaż blizna" lub "blizna na żądanie". Jest to trwała modyfikacja ciała, która polega na wycięciu, wyryciu lub wydrapaniu na skórze wzoru. Uzyskana w ten sposób rana goi się, tworząc bliznę w odcieniu o kilka tonów jaśniejszym niż naturalna karnacja. Najczęściej są to wzory nieskomplikowane: proste kształty, napisy i geometryczne motywy, choć zdarzają się również ornamenty. Efekt finalny u poszczególnych osób prezentuje się różnie, w zależności od tego, jak będzie goić się zmiana.

Skąd wzięła się skaryfikacja? Jej korzenie sięgają tradycji kultur pierwotnych. Była jednym z elementów rytuału przejścia w dorosłość, określała plemienną hierarchię, stanowiła symbol siły i męstwa. Sama procedura była dość bolesna, dlatego niewątpliwie stanowiła akt odwagi i wytrwałości.

Skaryfikacja dzieli się, w zależności od techniki tworzenia uszkodzeń na skórze, na kilka typów. Każdy z nich ma swoją specyfikę, odmienne zastosowanie i cenę. Są to:

• cutting – najbardziej precyzyjna, ale jednocześnie powodująca największe krwawienie metoda, polegająca na wycinaniu w ciele określonego wzoru za pomocą skalpela,
• skin removal – sposób oparty na usunięciu części tkanki, idealny przy wykonywaniu dużych wzorów,
• branding – technika wypalania na ciele znaków za pomocą rozgrzanej metalowej kształtki, koagulatorów lub lasera; alternatywnie stosuje się niekiedy wymrażanie tkanek ciekłym azotem.

Skaryfikację stosuje się zarówno na ciele, jak i na twarzy. Niektórzy decydują się na nią ze względów estetycznych, inni - aby ukryć blizny czy znamiona.

Skaryfikacja to zabieg inwazyjny, dlatego należy przeprowadzać go jedynie w profesjonalnych studiach tatuażu. Niezbędnym elementem przygotowań jest wykonanie szczepienia przeciwko zapaleniu wątroby typu B oraz poddanie się badaniu krwi (morfologii krwi obwodowej). Wyniki z laboratorium wskażą, czy organizm jest dobrze przygotowany do gojenia rany. Ponieważ zabieg jest bolesny, najczęściej towarzyszy mu znieczulenie miejscowe. Czas trwania skaryfikacji zależy od stosowanej metody oraz wielkości wybranego przez klienta wzoru.

Aby uzyskać dobry efekt, należy zadbać o ranę. Podobnie jak po wykonaniu tatuażu, także i tu ofoliowuje się ją i zabezpiecza bandażem. W tym przypadku nie chodzi jednak o szybsze zagojenie. Folia ma za zadanie powstrzymać dopływ tlenu i spowodować, że wycięcie będzie zabliźniało się wolniej, za to dokładniej. Po około 10 godzinach folię zdejmuje się, a ranę przemywa letnią wodą z mydłem, osusza, pokrywa antybiotykiem i ponownie zawija w folię. Czynności te trzeba powtarzać przez kilka dni, a później dodatkowo polewać ślad wodą utlenioną, by kształt był precyzyjny, a brzegi wyraźne. Po 2 tygodniach powstaje strup, który musi sam odpaść. Dopiero wtedy na ciele uwidacznia się właściwy wzór.

Ceny skaryfikacji są zróżnicowane, uzależnione od techniki i wielkości wycinanego motywu. Najtańszy jest cutting, który często mieści się w budżecie 200 - 300 zł. Większe wzory wymagają inwestycji ponad 1500 złotych.

Skaryfikacja ciała