Legenda run nordyckich głosi, że runy objawiły się bogowi Odynowi w trakcie wyczerpującej medytacji. W wierzeniach nordyckich (i nie tylko!) uznawano je za znaki święte, których znaczenie i tajniki wykorzystania znane były jedynie nielicznym.
Runy charakter magiczny miały zresztą w całej Europie. Zanikły niemal całkowicie w okolicach roku tysięcznego, jedynie w Skandynawii przetrwały pięć wieków dłużej. Dziś obecne są w ezoteryce oraz... popkulturze. Tolkien, tworząc alfabet Cirth na kartach "Władcy Pierścieni", mocno inspirował się runami.
Co to są runy?
Alfabet runiczny składa się z 24 znaków, będących jednocześnie symbolami wiedzy oraz drogą do zrozumienia tajemnic życia i śmierci. Wbrew często powtarzanej opinii, runicznym literom przyporządkowane są dźwięki. Nie one są jednak najważniejsze. Każdy znak pisma runicznego ma konkretne znaczenie, będące wyrazem pewnych skojarzeń i symbolem energii szczególnego rodzaju.
Znaczenie runy nie jest oczywista dla niewtajemniczonych lub myślących zbyt zdroworozsądkowo. Każdy znak wywiera wpływ, trafiając do psychiki ludzkiej lub do wyższego poziomu inteligencji.
Rodzaje run
Runy nordyckie kojarzone są przede wszystkim z Wikingami, jednak nie tylko ten lud z nich korzystał. Ich geneza prawdopodobnie związana jest z terenami dzisiejszej Danii, a same runy skandynawskie rozpowszechnione były na całym Półwyspie Skandynawskim i Jutlandzkim. Posługiwano się nimi także na kontynencie.
Runy słowiańskie, podobnie jak inne znaki tego typu, również służyły do zapisywania zaklęć i wiedzy dostępnej nie dla wszystkich. Wykorzystywano je w czynnościach magicznych. Ze względu na zastosowanie wyróżnia się na przykład runy ochronne. Ciekawa jest również runa miłości, przyciągająca wielkie uczucie. Runy magiczne miały różną siłę i sposób działania. Największą moc miały te zapisywane kolorem czerwonym.