Zamknęli w pandemii teatry, to otworzyła Scenę Pierogową. Poznajcie Jagodę Rall, królową pierogów

Jagoda Rall pochodzi z Tarnowa, skończyła Szkołę Aktorską Machulskich w Warszawie, występowała w spektaklach w całej Polsce, a ostatnio osiadła we Wrocławiu. W 2019 zdała eksternistyczny egzamin aktorski, ale pandemia pokrzyżowała jej plany – nie było pracy w teatrze. Jagoda się nie poddała i otworzyła własną Scenę Pierogową. Bo kocha gotować. No i ma certyfikat od babci Dany.

Twoja historia to według mnie świetny pomysł na film. Czasy są trudne, młoda aktorka nie może znaleźć pracy w teatrze podczas pandemii i otwiera własnego food trucka – Scenę Pierogową. Jej kolorowe pierogi, które „grają” tu główne role, robią furorę wśród mieszkańców...
Podrzuciłaś mi świetny pomysł na scenariusz! W ubiegłym roku zrobiłam spektakl pandemiczny „Cztery pokoje na opak wywrócone”, w ramach konkursu organizowanego przez Teatr Szekspirowski w Gdańsku. Opowiadam w nim, co mnie spotkało, jak się to moje życie wywróciło do góry nogami. To może teraz dopiszę ciąg dalszy, historię „randomowej” artystki, która próbuje się realizować artystycznie również w gastro.

Twój pandemiczny spektakl można zobaczyć na YouTube. Co ciekawe, jest w nim wiele kulinarnych odniesień i Ty – „królowa pierogów”. „Lepię się na nowo każdego dnia” – mówisz.
Tak, bo ja kocham gotować!

Pomysł na otwarcie Sceny Pierogowej pojawił się w ubiegłym roku, kiedy sama nie mogłaś znaleźć pracy w zawodzie. Jak to się zaczęło?
Mój food truck zaparkował na Jagodnie przy Buforowej we Wrocławiu w lutym 2021. Ale sam pomysł pojawił się wcześniej. Najpierw pytałam znajomych, czy to jest dobry kierunek. Potem sama zatrudniłam się w food trucku u przyjaciół, żeby zobaczyć, z czym to się je, czy ja to w ogóle dźwignę. Kiedyś przyniosłam im swoje pierogi z kapustą na słodko do spróbowania. Tutaj we Wrocławiu się takich nie robi, a w moich rodzinnych stronach, w Małopolsce – tak. Przyjaciółka się nimi zachwyciła i to ona podsunęła mi pomysł, żeby zacząć przygodę z pierogami. Kiedy podczas ubiegłorocznej Wigilii moja babcia Dana powiedziała, zajadając się moimi „dziełami”: „Przebiłaś mnie!”, zrozumiałam, że czas otworzyć Scenę Pierogową.

Dostałaś od babci pierogowy certyfikat. (śmiech)
Tak! Babcia po raz pierwszy spróbowała np. pierogów z kiszoną kapustą i grzybami. U nas w domu, w Tarnowie, się takich nie robiło. Babcia była zachwycona. Zresztą wszystkie moje pierogi jej smakowały.

Serwujesz teraz pierogi w różnych barwach. Ale czy początki w tej branży też były takie kolorowe?
Powiem ci, że tak. Może to kwestia mojego charakteru. Tak bardzo od początku w to uwierzyłam, tak bardzo to pokochałam, włożyłam w to serce, że te pierwsze dni i miesiące w gastro były super. Zresztą nadal się to utrzymuje. Chociaż pojawiają się oczywiście czasem sygnały, że coś się komuś nie podoba. Mamy już teraz dwie Sceny – w lokalu przy Grabiszyńskiej we Wrocławiu i w food trucku przy Buforowej, jest coraz więcej klientów, są też gusta i guściki.

W tej branży nie da się wszystkich zadowolić. Poza tym, jeżeli chodzi o pierogi, to każdy wyniósł z domu jakiś charakterystyczny, ulubiony smak. Komuś może się np. nie podobać, że moje pierogi są w kolorach tęczy albo czarne. Zamysł Sceny był taki, żeby podczas pandemii wyjść z tej całej, trudnej sytuacji obronną ręką, żeby nie siedzieć w domu i się nie zamartwiać: „Zagram jutro, czy nie zagram?”, „Zamkną nas, czy nie?”. I to się udało! Bo cały czas „gram”, tylko na innej scenie.

Twój food truck też jest swego rodzaju teatrem.
Tak, to Scena Pierogowa, mamy daszek jak w kasie biletowej w teatrze, na paragonach fiskalnych napis "ticket", a w menu pierwszy, drugi i trzeci akt. Poza tym są role główne (obecnie Pieróg Borówka), oskarowe (Pieróg Tuńczyk) i występy gościnne (Jabłuszko). Z tyłu food trucka jest natomiast napis „garderoba”, żebym pamiętała, skąd wyszłam i dokąd chcę wrócić. Bo nie zamierzam porzucać aktorstwa.

A co było dla Ciebie na początku trudne w branży gastro? W końcu jesteś dyplomowaną aktorką a nie restauratorką.
Trudne były te wszystkie formalności związane z zakładaniem spółki, zatrudnieniem ludzi, współpracą z innymi... Jestem indywidualistką i wcześniej często pracowałam sama, jeździłam po Polsce z monodramami, sama reżyserowałam, pisałam scenariusze, a tu nagle taki przeskok – musisz współdziałać, współtworzyć, dzielić się. Ta mentalna zmiana była dla mnie trudna, to, że sukces ma teraz kilka imion, nie tylko moje. Na inne problemy, które się pojawiają, patrzę raczej jak na wyzwania. Chociaż przyznaję, że jak w internecie wpadła pierwsza negatywna opinia od klienta, to była wielka rozpacz.

Podłamałaś się, że komuś nie smakowało?
Tak, tu wyszła moja artystyczna natura, egzaltacja. Pojawiły się łzy. Znajomi mi tłumaczyli, że to jest po prostu biznes i trzeba się do tego przyzwyczaić. Teraz już to wiem i do wszystkich trudności podchodzę jak do wyzwań. Klienci są po prostu różni.

Jako aktorka byłam przyzwyczajona do tego, że jak wychodzę na scenę, to moje spektakle się podobają, są gromkie brawa. A na Scenie Pierogowej różnie bywa. Rozdzielenie tych dwóch światów było dla mnie wyzwaniem. Musiałam to sobie przepracować.

Jak jakiś klient powie, że jego babcia robi lepsze pierogi niż Ty, to bierzesz to do siebie?
Staram się wyciągać z tego wnioski. Jak ktoś mi kiedyś zasugerował, że może ciasto jest za grube, to pojechałam do kuchni i razem z moimi dziewczynami-współpracowniczkami przetestowałyśmy cieńsze warianty. Nie uważam, że jestem wszechwiedząca i wszystko robię najlepiej. Już tak nie uważam (śmiech). Dążę do perfekcji, jestem czujna na sugestie innych, ale z drugiej strony też wiem, co robię i nie daję się zwariować.

Gastronomia to nie jest łatwy kawałek chleba, szczególnie teraz, w pandemii. Nigdy nie miałaś takiego kryzysu – rzucam to wszystko i wracam na scenę!?
Oczywiście, że miałam. Jest taki fajny filmik na Tik Toku, w którym dziewczyna pokazuje, jak wygląda prowadzenie własnej działalności. W pierwszej części jest hasło: „Załóż działalność, będziesz szczęśliwa!” W następnej pojawia się wściekłość, a ona mówi, że rzuca to wszystko, zrobi sobie dziecko, pójdzie na zasiłek. Z kolei w ostatniej odsłonie znów jest uśmiech i słowa: „Już mi przeszło”. Jestem kobietą, artystką i takie momenty oczywiście się zdarzają, szczególnie pod koniec miesiąca, kiedy jest masa faktur do podpisania, papierologii. Już udaje mi się rozdzielać te dwa światy: tu jestem bizneswoman twardo stąpającą po ziemi, a przed kamerą, bo zdarza mi się czasem coś zagrać np. w serialu, mogę sobie pozwolić na szaleństwo. I to jest niesamowite.

Twoje pierogi to połączenie tradycyjnej kuchni, którą wyniosłaś z domu – od babci i prababci, z Twoją twórczą inwencją i szaleństwem.
Prababcia, którą pamiętam z dzieciństwa jak przez mgłę, bo byłam mała, robiła pierogi z kwadratów. Była drobniutka. Pamiętam ją, jak w wąskiej kuchni w domu przy ul. Lelewela w Tarnowie rozwałkowuje na drewnianym stole cieniutkie ciasto i kroi w kwadraty, a potem lepi pierogi i nakłada farsz – do ruskich albo z kapustą.

Natomiast babcia Dana to jest już prawdziwy koncert życzeń. Wciąż zresztą lepi pierogi dla całej rodziny: mój brat lubi z jabłkami, tata ruskie, ja mięsne... Przepisy babci są wielką tajemnicą (śmiech). Jak ją o to zapytasz, to ci powie, że dodaje trochę mąki, wody, masła, jajko i tyle. Ale żadnych proporcji i szczegółów. Babcia układa pierogi na stolnicy równiutko, w szeregu jak żołnierzyki. I podkreśla, że podczas lepienia nie można ich liczyć, bo to przynosi pecha.

A Ty liczysz?
Oczywiście, nie jestem przesądna (śmiech).

To ile najwięcej ulepiłaś?
Raz się pomyliłam o kilka kilo pierogów w zleceniu. Miałam ulepić 900 sztuk, czyli jakieś 30 kg, a zrobiłam tylko 20 kg. Miałam noc na ulepienie reszty, na szczęście pomógł mi chłopak i zdążyłam. To było pracochłonne. Innym razem założyłam się ze znajomą, która z nas ulepi więcej pierogów w godzinę i wyszło mi 187 sztuk. To monotonne zajęcie, ale relaksujące. Chociaż są pewnie lepsi i szybsi ode mnie.

Twoje pierogi wyróżniają się kolorami. Masz nawet takie w barwach Śląska Wrocław – jedyne w swoim rodzaju!
Jesteśmy solidarni z Wrocławiem. Mamy trzykolorowe pierogi WKS Śląsk (białe – ruskie, zielone – szpinak z fetą i czerwone – z mięsem), ale są też w barwach żużlowej Sparty Wrocław – żółte (w środku pieczarka z mascarpone) i czerwone. Kiedyś kolega powiedział do mnie: „Tak nie może być! Serwujesz pierogi WKS-u, a dla mnie nie zrobisz Sparty?” No to zrobiłam. Najcudowniejsze jest to, że ludzie zamawiają te „sportowe” zestawy! Kupili to moje szaleństwo.

WKS rządzi na Scenie Pierogowej, to może Warto postawić food trucka podczas meczów koło stadionu? Albo przed Stadionem Olimpijskim podczas zmagań żużlowców?
Napisaliśmy pięknego maila do rzecznika Śląska Wrocław z propozycją współpracy, niestety, na razie bez odpowiedzi. Byłoby super, jakby się udało sprzedawać pierogi w kolorach Śląska na meczach ligowych! Ja to widzę.

Te kolory to zasługa naturalnych barwników?
Tak, to są wszystko wywary z warzyw, takich jak cebula, burak czy kapusta. Poza tym zioła, kurkuma, cynamon, czosnek niedźwiedzi... Kocham przyprawy, znajomi przywożą mi je z całego świata. No i uwielbiam kolory.

A czarne pierogi jak robisz?
Ten kolor nadaje im atrament z mątwy. Fajnie, bo się sprawdza, robimy też pierogi z tuńczykiem. Wprowadzamy sezonowe produkty. Jesienią mamy np. pierogi z dyni, pomarańczowo-czarne, wegetariańskie. Tam jest dynia, pasta tahini, czosnek, chili i karmelizowana czerwona cebula. I to jest farsz, z którego jestem naprawdę dumna. Zależało mi na tym, że jak ugryziesz, to smak jest słodki, a potem pikantny. To wymyślanie pierogów ma wiele wspólnego z teatrem. Jak pisałam jakiś scenariusz, to z reguły, jak sobie coś wyobraziłam, to wiedziałam, jaki efekt końcowy chcę uzyskać. Tak samo mam z farszami. Najpierw testuję ja, potem moje dziewczyny z kuchni, znajomi, a później nasza „publiczność” pierogowa.

Czasem też coś klienci podpowiedzą?
Tak było na przykład z pierogami z mascarpone i pieczarkami. Jedna z klientek gdzieś coś podobnego jadła. Nie wiedziała, co tam jeszcze było w środku, ale zainspirowała mnie. I wymyśliłam własną wersję. Te pierogi mają zresztą niezłe wzięcie.

Ale ruskie pewnie rządzą?
Tak, „Ruski” w białym cieście. Ale zachęcamy ludzi do eksperymentowania ze smakami. Dlatego można u nas zamówić np. dwa pierogi, jeśli ktoś chce tylko skosztować. Można też skomponować własny zestaw.

A z mięsem jakie pierogi serwujecie?
Przełamane, mięso z łopatki z dodatkiem mojej mieszanki orientalnych przypraw. To są autorskie przepisy. A zamiast klasycznej maggi używam naturalnego wywaru z lubczyku, chociaż maggi też mamy dla chętnych, jeśli ktoś lubi.

Na Święta Bożego Narodzenia szykujesz już coś oryginalnego na Scenie Pierogowej?
To będzie hit. Już mamy za sobą pierwszą degustację. Na pewno będą pierogi ze słodką kapustą, klasyczne z kiszoną kapustą i pieczarkami, ruskie, mięsne oraz uszka. A ze słodkich - pierogi z nadzieniem à la kutia z masą makową, daktylami i orzechami. To będzie petarda. Inne zrobimy z masą piernikową. Jak komponowałam ten smak, to wyobrażałam sobie, że siedzi rodzina przy stole podczas świąt, już najedzona rybami, barszczem, ciastami... I wtedy ktoś mówi: „Ale jeszcze jednego pierożka zmieszczę!” i sięga po tego z masą piernikową. Jest pyszny, masa się rozpływa... Obłęd!

A Tobie osobiście te pierogi się jeszcze nie znudziły?
Może trochę (śmiech). Dlatego ciągle wymyślam coś nowego. Poza tym jestem teraz na diecie keto, wysokotłuszczowej. I muszę unikać glutenu. Kocham za to serek mascarpone z masłem orzechowym i truskawkami. Tak się nagradzam po ciężkim dniu pracy. Jestem też makaroniarą. No i kocham devolaye.

Jakby teraz pojawiła się jakaś ciekawa propozycja filmowa, serialowa czy teatralna, to rzuciłabyś Scenę Pierogową?
Nie! Starałabym się to pogodzić. Bo mam bardzo fajnych ludzi wokół siebie, którzy ze mną współpracują.

Aktorstwo to moja wielka miłość, podobnie jak kuchnia. Zresztą w pandemii wielu artystów z powodu braku pracy szukało innych zajęć. Moja koleżanka aktorka z Rzeszowa np. robi ściany z kwiatów i wynajmuje je na różne eventy, inna robi czapki, szyje szaliki. Jesteśmy niesamowite.

To prawda. Dziękuję za rozmowę.