Angelique Kerber: Najlepsza tenisistka świata kupuje bułki w Puszczykowie

Tak, ponieważ czuję się tutaj doskonale. W Puszczykowie mam wszystko, czego potrzebuję. To wręcz idealne miejsce do treningu. Mam ciszę, spokój, nie ma zbyt wielu ludzi. Poza tym jestem u siebie w domu i mam przy sobie najbliższych. Tym razem ze swoją ekipą spędziłam w Puszczykowie ponad miesiąc. Podobnie było przed rokiem. W trakcie sezonu także często można mnie tutaj spotkać. Przed każdym poważnym turniejem staram się przyjechać i solidnie potrenować.

Dla mnie rodzaj nawierzchni nie ma aż tak dużego znaczenia. Jestem typem zawodniczki, która szybko dostosowuje się nowych warunków. Dwa, trzy dni mi w zupełności do tego wystarczą, a na najważniejsze turnieje wyjeżdżam zawsze nieco wcześniej. Dla mnie istotniejsze jest to, że u siebie w domu mogę trenować od rana do wieczora. Mam święty spokój i wszystko to, czego potrzebuję, by w stu procentach przygotować się do danej imprezy. To przynosi zresztą efekty, ponieważ w Puszczykowie trenowałam zarówno przed Australian Open, US Open jak i Wimbledonem. Dwa pierwsze z tych turniejów wygrałam, a w Londynie dotarłam do finału. Wiadomo, że w przypadku startów w Australii i USA dochodzą problemy związane ze zmianą strefy czasowej, ale tam wylatuję na tyle wcześnie, by zdążyć się „przestawić”.

Najlepsza tenisistka świata trenuje w Puszczykowie w wybudowanym przez dziadka ośrodku:

Źródło: TVN24

Jak ktoś ma szczęście, to tak. Nie siedzę przecież cały czas zamknięta w domu. Teraz przyjechałam do Puszczykowa już w połowie listopada. Było więc sporo okazji, aby mnie spotkać w mieście.

To był wspaniały sezon. Nawet nie myślałam, że tak to wszystko się ułoży, że zostanę liderką światowego rankingu, że wygram dwa turnieje wielkoszlemowe. W ostatnich miesiącach naprawdę sporo się działo i jestem dumna z tego, czego dokonałam... A czy jest jakiś niedosyt? Pewnie. Jest jeszcze kilka turniejów, które nie wygrałam, a które chciałabym wygrać. Motywacji przed nowym sezonem mi więc nie brakuje.

To nie była jedna rzecz. Na to złożyło się wiele czynników. Jednym z nich na pewno było coraz większe doświadczenie. Od kilku lat jestem przecież w czołowej dziesiątce rankingu WTA i przez ten czas miałam okazję regularnie grać z najlepszymi zawodniczkami. Wreszcie też poczułam, że mogę wygrać coś wielkiego. Ta wiara w siebie bardzo mi pomogła. Choćby w finale Australian Open, kiedy od pierwszej piłki czułam, że mogę pokonać Serenę Williams. Do tego doszło też trochę szczęścia, które w sporcie jest niezbędne.

Odpowiednie nastawienie psychiczne na pewno odgrywa istotną rolę na korcie. Ubiegłoroczny turniej w Melbourne był dla mnie pod tym względem wyjątkowy. Przypomnę tylko, że już w pierwszej rundzie wyszłam ze sporych opresji, bo musiałam bronić piłki meczowej. Ważnym momentem podczas tego turnieju był także wygrany mecz z Wiktorią Azarenką, której wcześniej nigdy nie potrafiłam pokonać. W pojedynku z Sereną Williams byłam nieprawdopodobnie zmotywowana. To był dla mnie pierwszy wielkoszlemowy finał i musiałam jej pokazać, że jestem gotowa na to, aby go wygrać.

Kerber zaprezentowała w Puszczykowie puchar za Australian Open. "Tutaj czuję się jak w domu":

Źródło: TVN24

Trening w tym przypadku jest chyba ważniejszy. To kwestia wielogodzinnych treningów i pewnej powtarzalności. Każdy ma przy tym swój styl gry. Mój polega na tym, żeby dużo biegać, nie robić błędów i przy każdej nadarzającej się okazji starać się zaatakować. Kwestią pracy i treningów jest, by ten styl dopracować do perfekcji.

Każda z nas ma swoją ekipę, z którą jeździ po wszystkich turniejach i to właśnie z ludźmi z tej ekipy spędza się najwięcej czasu. Praktycznie 24 godziny na dobę. Z innymi zawodniczkami ten kontakt też jest jednak częsty, ponieważ gramy na tych samych imprezach i chcąc nie chcąc wpadamy na siebie. Czasami też spotykamy się na stopie towarzyskiej. Ja w każdym razie nie mam z tym problemu, by wieczorem pójść z rywalką na kawę, a na drugi dzień rano wyjść z nią na kort i walczyć o zwycięstwo. To zupełnie dwie różne sprawy i trzeba umieć je rozdzielić.

Dla mnie taką najbliższą osobą była i jest Ana Ivanovic. Ona wprawdzie właśnie ogłosiła zakończenie kariery, ale jestem pewna, że nadal będziemy utrzymywać kontakt. Dobrze rozumiem się także z Agnieszką Radwańską, z którą znam się od najmłodszych lat. Podobnie jest w przypadku Caroline Wozniacki. Jest też cała grupa tenisistek niemieckich, z którymi znam się od wielu lat.

Sporo. Muzyka towarzyszy mi niemal bez przerwy, czy to w samolocie, samochodzie czy też hotelu. Słucham wszystkiego, co serwuje radio. Tańczyć też lubię i gdy jest tylko okazja, to z niej korzystam. A zakupy to chyba wiadomo...

Najbliżej mam Poznań, ale w tym przypadku zdecydowanie postawię na Nowy Jork.

Kerber uroczyście przywitana w Puszczykowie. "W domu zawsze najlepiej. Tu mam to, czego potrzebuję":

Źródło: TVN24

Trudno to w tej chwili ocenić. Tym bardziej, że ten turniej praktycznie otwiera sezon. W tym momencie nie wiem, kto i jak jest do niego przygotowany. Nie wiem też, czy wszystkie rywalki są zdrowe, bo to kluczowa sprawa. Zwłaszcza podczas turniejów wielkoszlemowych, gdzie żeby wygrać, trzeba zagrać siedem meczów w krótkim czasie. Wiem tylko, że z różnych powodów w Melbourne zabraknie Wiktorii Azarenki, Madison Keys, Marii Szarapowej i Petry Kvitovej. Łatwiej jednak nie będzie, bo jest cała grupa młodych zawodniczek, która zaczyna coraz lepiej grać. Z tego, co wiem, w Australii mają już wystąpić tenisistki urodzone w 2000 roku.

Dokładnie. Sama jestem ciekawa, jak ten sezon będzie wyglądał. Już w Melbourne nie będzie tak, że zawodniczki z czołowej dziesiątki rankingu WTA bez problemów przejdą przez pierwsze rundy turnieju. Słabszy dzień może sporo kosztować. Tym bardziej że mało jeszcze wiemy o tym młodych tenisistkach. Na pamięć znam rywalki ze światowej czołówki, ale tych nowych zawodniczek muszę się dopiero „nauczyć”.

Każdy z nich różny. Dla mnie ważny jest Nowy Jork, bo to właśnie tam, w 2011 roku wszystko się tak naprawdę dla mnie zaczęło. Wyjątkowy jest także Wimbledon. O jego wyjątkowości w dużej mierze decyduje cała ta otoczka. To, że gramy na trawie, że trzeba być ubranym na biało. To chyba na każdym robi wrażenie.

Marzę o tym, by dopisywało mi zdrowie, bo bez tego trudno będzie o sukcesy. Wimbledon? Pewnie, że chciałabym tam wygrać. Tym bardziej że ostatnio było tak blisko... Jest jednak jeszcze kilka innych imprez, w których chciałabym zwyciężyć. Tak jak mówiłam wcześniej, mam jeszcze sporo do wygrania.