Studiowała fizykę, żyła kulturą. Elżbieta Penderecka miała 8 lat, gdy poznała swojego męża. Jak wyglądało życie z wybitnym kompozytorem?

Elżbieta Penderecka urodziła się w Krakowie jako Elżbieta Solecka, córka Leona Soleckiego, koncertmistrza Filharmonii Krakowskiej. Ojciec małej Elżbiety przyjaźnił się z Krzysztofem Pendereckim. Od 1955 roku ośmioletnia Ela uczyła się gry na fortepianie u Barbary – pierwszej żony Krzysztofa Pendereckiego. Męża swojej nauczycielki zapamiętała jako „strasznie niesympatycznego”. Nic nie zwiastowało, że osiem lat później wybuchnie między nimi uczucie.

Kompozytor stracił głowę dla 16-letniej Elżbiety.

– Zwariowałem na jej punkcie. Była dziewczyną wyjątkowej urody, nie zdawała sobie sprawy, jaka jest piękna. Do tego inteligentna. Instynktownie czułem, że Elżbieta będzie dla mnie idealną partnerką – Krzysztof Penderecki wyznał w rozmowie z Katarzyną Janowską i Piotrem Mucharskim.

Wkrótce Penderecki rozwiódł się ze swoją pierwszą żoną, czyli niegdysiejszą nauczycielką gry na fortepianie małej Elżbiety. Miał z nią córkę, Beatę. Krzysztof i Elżbieta pobrali się w 1965 r. Ślub odbył się jednak w tajemnicy przed rodzicami 18-letniej wówczas Elżbiety, którzy nie zgadzali się na to małżeństwo.

Zobacz, jak się zmieniała Elżbieta Penderecka

Po maturze Elżbieta Penderecka studiowała fizykę na Uniwersytecie Jagiellońskim, jednak jej życie wypełniała kultura.

– Pamiętaj, w jednym małżeństwie nie da się zrobić dwóch karier – powiedziała kiedyś mama Elżbiety. Dla kariery w fizyce jądrowej zabrakło więc miejsca. Przestrzeń życiową i zawodową zajęła kultura oraz zajmowanie się sprawami rodzinnymi.

Młoda para po ślubie wyjechała do domu pracy twórczej do Krynicy.

– Mąż kończył Pasję wg św. Łukasza. Wkrótce na świecie pojawił się nasz syn Łukasz – wspominała Elżbieta Penderecka.

Ich życie toczyło się wokół muzyki i wyjazdów. Swój czas dzielili na Polskę i zagranicę, żeby Krzysztof mógł pracować, a syn miał rodziców. W 1971 roku rodzi się ich córka, Dominika.

Elżbieta Penderecka niemal od początku małżeństwa zajmowała się wszystkimi sprawami zawodowymi i prywatnymi męża. Prowadziła jego sekretariat, zmieniła jego styl ubierania się (po kolorowych i szalonych stylizacjach kompozytor zaczął ubierać się w nienaganne garnitury i smokingi), organizowała koncerty, negocjowała kontrakty i dbała o kontakty z mediami. Elżbieta towarzyszyła też mężowi podczas jego światowych tournée.

Czytaj też: Jego druga żona była młodsza od niego o 17 lat. Życie miłosne filmowego znachora, czyli Jerzego Bińczyckiego

Przez lata Elżbieta Penderecka zajmowała się karierą męża i sprawami rodzinnymi. Sukcesem okazuje się Festiwal Pablo Casalsa w San Juan w Portoryko, który pomagała organizować Krzysztofowi od 1992 r.

– Zrób coś, żebyś w siebie uwierzyła – powiedział jej mąż.

Elżbieta przez lata pokazała, że jest świetną menedżerką – zarówno prywatnie, jak i zawodowo. Zasiadała w radach nadzorczych kilku organizacji kulturalnych, była współzałożycielką Europejskiej Fundacji Mozartowskiej. Przyczyniła się też do powstania orkiestry kameralnej Sinfonietta Cracovia. W latach 1996–2000 była przewodniczącą rady programowej Festiwalu Kraków 2000 – Europejskie Miasto Kultury, a w 1998 dyrektorem artystycznym Festiwalu Krzysztofa Pendereckiego.

Rok 1997 jest dla niej bardzo pracowity. Zorganizowała wtedy koncert charytatywny na rzecz powodzian, w którym wzięli udział m.in. Yehudi Menuhin i Sinfonia Varsovia. Zainicjowała też cykl „Koncerty Wielkich Mistrzów – Elżbieta Penderecka zaprasza”. W tym samym roku zorganizowała też pierwszy Wielkanocny Festiwal Ludwiga van Beethovena.

W 2003 roku została prezeską Stowarzyszenia im. Ludwiga van Beethovena. Została też dyrektorem generalnym festiwalu pianistycznego, zainicjowała powstanie Orkiestry Akademii Beethovenowskiej.

Czytaj też: Wielka miłość ze smutnym zakończeniem. Agnieszka Fitkau-Perepeczko i Marek Perepeczko zakochali się od pierwszego wejrzenia

Po latach spędzonych w USA małżeństwo wróciło do Polski i osiadło w Lusławicach. Prowadzili tam – a raczej Elżbieta prowadziła – dom otwarty. W domu często bywali goście, a Elżbieta nawiązywała nowe kontakty. W tym czasie Krzysztof zaszywał się gdzieś i spędzał czas sam ze sobą.

– Dla mnie małżeństwo to jest najpierw fascynacja, a później wielka przyjaźń. Dzieliłam wszystkie pasje Krzysztofa. Dbałam o dom, lubiłam gości, towarzystwo. A później starałam się wykorzystać swoje doświadczenie – pisała w książce „Pendereccy. Saga rodzinna”.