Bulimia: groźna choroba o poważnych skutkach. Co to jest bulimia i jakie są jej skutki? Poznaj sposoby leczenia bulimii

Żadnej choroby nie można bagatelizować – dotyczy to także anoreksji i bulimii. Mogą one dotknąć każdego, zazwyczaj przyczyn szuka się w psychice człowieka.

Bulimia, czyli inaczej żarłoczność psychiczna lub wilczy głód to zaburzenie łaknienia mające swoje podłoże w psychice. Charakteryzuje się napadami obżarstwa, które następnie osoba chora kompensuje, żeby nie przytyć. Najczęstsze zachowania to: prowokowanie wymiotów, głodówki, przeczyszczanie się, lewatywa, wyczerpujące ćwiczenia fizyczne i przyjmowanie diuretyków, czyli leków odwadniających.

Cierpiący na bulimię często odczuwają chęć objadania się, nad którą za wszelką cenę starają się panować.

Utrata kontroli skutkuje napadem obżarstwa, podczas którego chory w krótkim czasie pochłania tysiące kalorii, najczęściej w niezdrowych i tuczących pokarmach. Taki napad wywołuje poczucie winy i strach przed przytyciem, czego skutkiem są zachowania kompensacyjne.

Zarówno bulimia jak i anoreksja wiążą się z obawą przed przytyciem, ale ich przebieg jest inny. Anoreksja, czyli jadłowstręt psychiczny opiera się na głodówkach i wyczerpujących ćwiczeniach, przez co u osoby chorej można zauważyć szybki spadek wagi i wychudzoną sylwetkę. Zaburzenie w zaawansowanym stadium prowadzi do szybkiego wyniszczenia organizmu, a nawet do śmierci. Najczęściej występuje u dziewcząt przed 25. rokiem życia.

Bulimii często nie widać, gdyż cierpiące na nią osoby zazwyczaj mają prawidłową masę ciała lub nawet nadwagę. Mimo to choroba ta jest równie szkodliwa jak anoreksja, zwłaszcza w przypadku częstych napadów. Bulimia może występować przez długie lata i zmieniać swoje nasilenie w różnych okresach życia. Dotyka przede wszystkim kobiet.

Te dwa zaburzenia mogą się łączyć - mówimy wtedy o typie bulimicznym anoreksji. Polega on na ograniczaniu przyjmowanego pokarmu ze sporadycznymi napadami objadania się.

Bulimia najczęściej występuje w wyniku problemów z samoakceptacją. Osoba źle postrzegająca samą siebie zwykle nadmiernie skupia się na sylwetce i wyglądzie. Aby osiągnąć nierealistyczny, w swoim mniemaniu idealny wygląd, stosuje drakońskie diety i obciążające treningi, co prowadzi do niedożywienia organizmu.

W takiej sytuacji ciało uruchamia mechanizm obronny. Pojawiają się coraz bardziej natrętne myśli o jedzeniu, które są zagłuszane przez przymus diety. Wreszcie jednak głód wygrywa i następuje napad, podczas którego organizm stara się wypełnić braki - stąd chęć na kaloryczne i tłuste pokarmy. Później następuje kompensacja ponownie ograniczająca substancje odżywcze, przez co napady wracają i choroba się pogłębia.

Bulimia może być również następstwem silnego stresu, innych zaburzeń psychicznych lub problemów emocjonalnych wywołanych przez patologiczne relacje rodzinne bądź przeżyte traumy. W takich przypadkach zaburzenia odżywiania towarzyszą niekiedy innym zachowaniom autodestrukcyjnym - zażywaniu narkotyków, upijaniu się lub samookaleczeniom.

Do przyczyn bulimii należą także uwarunkowania biologiczne, takie jak uszkodzenie ośrodka sytości w mózgu lub zaburzenie mechanizmu samokontroli. Jak wynika z badań przeprowadzonych w 2003 roku w USA, skłonności do bulimii mogą być dziedziczne. Ryzyko wzrasta, jeśli w rodzinie występuje otyłość lub depresja.

Bulimia zwykle nie jest widoczna na pierwszy rzut oka, lecz można ją rozpoznać poprzez niektóre zachowania. Jej typowym symptomem jest spożywanie posiłków w samotności, a także obsesyjne poświęcanie uwagi swojej sylwetce. Często w codziennej diecie osoby chorej znajdują się "produkty zakazane" (zazwyczaj słodycze lub inne przekąski), które podczas napadów spożywane są w znacznych ilościach.

Sygnałem alarmującym są znaczne wahania wagi w krótkim czasie, gdyż bulimiczka może przytyć lub schudnąć kilkanaście kilogramów w ciągu zaledwie paru tygodni. Osoba chora zwykle z powodu wstydu przeżywa napady w samotności, ale niekiedy epizod objadania się następuje w towarzystwie. Jeśli zaobserwujemy więc pochłanianie olbrzymich ilości jedzenia w kilkanaście lub kilkadziesiąt minut, a następnie zachowania mające przeciwdziałać przytyciu, możemy podejrzewać bulimię.

W przypadku bulimii kompensowanej wymiotami do typowych objawów należą: rany na grzbietach dłoni spowodowane kontaktem z siekaczami, opuchlizna twarzy i towarzyszące jej zapalenie ślinianek oraz poważne uszkodzenie szkliwa zębów. Po częstym kontakcie z sokiem żołądkowym zmiany w uzębieniu są widoczne gołym okiem - siekacze wyszczerbiają się i stają się wyraźnie krótsze, a szkliwo sprawia wrażenie przezroczystego.

Bulimia niesie za sobą zarówno negatywne skutki fizyczne jak i psychiczne. Do najczęstszych należą: niedożywienie, niedobór witamin, odwodnienie, przewlekłe zmęczenie, kołatanie serca, zaparcia, rozciągnięcie żołądka, dyskomfort w jamie brzusznej, wahania nastroju i drażliwość. Częstym powikłaniem są także zaburzenia hormonalne prowadzące do zakłóceń cyklu miesiączkowego, a w skrajnych przypadkach nawet do bezpłodności.

Bulimia stanowi bezpośrednie zagrożenie dla życia, zwłaszcza w przypadku dużych napadów.

Przyjęcie kilku litrów pokarmu w krótkim czasie może doprowadzić do pęknięcia ściany żołądka lub przełyku. Przy przewlekłej bulimii szczególnie niebezpieczne są zaburzenia pracy narządów powstałe na skutek wahań gospodarki elektrolitowej. Ich skutkiem może być nawet zatrzymanie akcji serca.
Przy częstych i długotrwałych wymiotach dochodzi do wypadania zębów zniszczonych kwasem żołądkowym. Pojawiają się również nadżerki przełyku, zgaga i refluks żołądkowo-przełykowy.
Bulimia ma także destrukcyjny wpływ na psychikę. Silne uczucie wstydu i niechęci do samej siebie po obżarstwie może prowadzić do głębokiej depresji, myśli samobójczych i samookaleczeń.

Bulimia zwykle leczona jest psychoterapią opierającą się na zwalczaniu myśli o objadaniu się oraz przywróceniu pozytywnego obrazu swojego ciała. Jej ważnym punktem jest także oswojenie "produktów zakazanych".

Niezwykle istotny w leczeniu bulimii jest też właściwy sposób odżywiania się. Osoba chora powinna porzucić odchudzanie i jeść zgodnie ze swoim zapotrzebowaniem kalorycznym. W tym celu warto skorzystać z pomocy psychodietetyka.
Niekiedy przy zaburzeniach odżywania stosowane są również środki farmakologiczne, a przede wszystkim fluoksetyna, która zmniejsza apetyt i poprawia nastrój.

Jak poprawić działanie układu pokarmowego? Oto produkty, które wspomagają trawienie